این معجزه‌ی پروپاگانداست که کره‌ی شمالی بدونِ داشتنِ حزب کمونیست و با داشتنِ رهبرانی دارای اندیشه‌های نوکنفوسیوسیسی، کشوری کمونیستی نامیده می‌شود.

آرزوی شخصی من این است که به دانشجویان صربستان نگاه کنیم، از شجاعت آن‌ها در مقاومت، با وجود تهدیدها و پیامدها، الهام بگیریم، از آن‌ها بیاموزیم که چگونه دموکراسی مستقیم را در مجامع عمومی تمرین کنیم، و چگونه جبهه‌ای وسیع از مردم – کشاورزان، معلمان، وکلا، هنرمندان، کهنه‌سربازان، موتورسواران، بازنشستگان… – را حول مطالباتی ساده، مانند "سیستم باید به طور برابر برای همه کار کند"، متحد سازیم.

انقلاب زنان در شمال و شرق سوریه که با شعار "ژن، ژیان، ئازادی" شکل گرفت، بر چندین اصل اساسی استوار بود، از جمله مشارکت برابر که در آن زنان ۵۰٪ از تمام بخش‌های اجرایی، قانون‌گذاری و سایر حوزه‌ها را تشکیل می‌دهند. نهادهای اجتماعی و سیاسی از پایین‌ترین تا بالاترین سطح بر اساس اصل رهبریِ مشترک بنا شدند، که بر اساس آن مدیریت هر نهاد باید متشکل از، یک زن و یک مرد، باشد؛ شرطی اساسی که امکان چشم‌پوشی از آن وجود ندارد.

ایالات متحده با دو برابر کردنِ مطالبه‌ی خود، از اوکراین می‌خواهد که نیمی از درآمدهای‌اش از منابع طبیعی، از جمله مواد معدنی، گاز و نفت، و هم‌چنین درآمدهای حاصل از بنادر و سایر زیرساخت‌ها را به آمریکا واگذار کند.

دریافت فایل به صورت PDF   این متن به تاریخ و کارِ ناتمام رهاییِ زنان در جمهوری دموکراتیک آلمان می‌پردازد؛ از جمله دستاوردها، میراث و چالش‌هایی که با آن مواجه بود. متنِ حاضر در ماه مارسِ ۲۰۲۴ از سوی مؤسسه پژوهش‌های اجتماعی تری‌کانتیننتال به انتشار رسید و اکنون در آستانه‌ی هشت مارس ۲۰۲۵ توسط صدای ماهی سیاه به فارسی برگردانده …

ریچارد سیمور در مقاله‌‌ای با عنوانِ “ناسیونالیسمِ فاجعه، نئوفاشیسم است” می‌نویسد: در تابستان ۲۰۲۰، ایالت اورگن در آمریکا شاهد آتش‌سوزی جنگلی بود که تا به آن روز، در حافظه‌‌ی زنده هیچ‌کس نظیر آن ثبت نشده بود. بادها شعله‌ها را به آتش‌های عظیم تبدیل کردند و خطوط ساقط‌شده‌ی انتقالِ برق، ابعاد آتش را چنان وسعت بخشیدند که دمای آن تا ۸۰۰ …

تحت نظام سرمایه‌داری، ایجاد ارزش‌های مصرفی مازاد، رویدادی بحران‌زا است؛ به این دلیل که سرمایه‌داری حولِ ارزشِ مبادله سازماندهی شده است. بحران‌های اقتصادی از این‌دست می‌توانند فرصت‌هایی برای جنبش‌های توده‌ای و ترویج آگاهی سوسیالیستی فراهم کنند. بینش‌های مارکس در ترسیم چگونگی بی‌ثباتی معیشت طبقه کارگر به واسطه تولید بیش از حد، تعیین‌کننده هستند.

گرچه تلاش برای کاوش در ذهن ترامپ، به‌سانِ خطر خیره شدن به پرتگاه است لیکن باید این خطر را به جان خرید تا به درکِ روشنی از تفکر او پیرامونِ سه پرسش بنیادی برسیم: چرا او باور دارد که آمریکا توسط بقیه‌ی جهان مورد بهره‌کشی قرار گرفته است؟ چشم‌انداز او برای نظمی نوین در عرصه‌ی بین‌المللی همراه با احیایِ «عظمت» آمریکا یابد چیست و چگونه قصد دارد آن را محقق کند؟ تنها با پاسخ به این پرسش‌ها می‌توان نقدی معقول بر طرح کلان اقتصادی ترامپ ارائه داد.

ترامپ نشانه‌ی بیماری است، نه بیماری. از میان رفتنِ معیارهای اساسی دموکراتیک، مدت‌ها پیش از ترامپ آغاز شد و مسیر را برای توتالیتاریسمِ آمریکایی هموار کرد. غیرصنعتی شدن، مقررات‌زدایی، ریاضت اقتصادی، شرکت‌های غارتگرِ افسارگسیخته —از جمله صنعت بهداشت و درمان—نظارت گسترده بر تمام آمریکایی‌ها، نابرابری اجتماعی، نظام انتخاباتی‌ای که آلوده به رشوه‌خواری در پرتوِ قانون است، جنگ‌های مهملِ بی‌پایان، بزرگ‌ترین جمعیت زندانیان در جهان و بیش از همه، احساس خیانت، رکود و ناامیدی، ترکیبی سمی ایجاد کرده که به نفرتی ژرف از طبقه‌ی حاکم و نهادهایی که خدمت‌گزارِ ثروتمندان و قدرتمندان هستند، منجر شده است. در بروز این وضعیت، دموکرات‌ها و جمهوری‌خواهان به یک‌سان مقصرند.